هفته گذشته علی کفاشیان رئیس کنونی فدراسیون فوتبال در انتخابات مجمع عمومی این فدراسیون برای بار دوم به این منصب انتخاب شد. انتخابات مجمع عمومی فدراسیون فوتبال با حرف و حدیث های فراوان همراه بود. علیرغم اینکه فدراسیون جهانی فوتبال -فیفا - روی غیر دولتی بودن انتخابات روسای فدراسیون های فوتبال کشورهای عضو این فدراسیون حساس است و بهمین دلیل یکبار عضویت ایران در فدراسیون جهانی فوتبال را به تعلیق در آورده است اما دولت محمود احمدی نژاد عملا به دفاع از محمد حسین قریب یکی از کاندیداهای پست ریاست فدراسیون فوتبال پرداخت. علیرغم دفاع تمام قد وزیر ورزش رژیم از کاندیدای تحت الحمایه خود در جریان انتخابات فرد مورد نظر دولت نتوانست آرای لازم برای برای کسب مقام ریاست فدراسیون فوتبال بدست آورد. اما داستان در همین جا خاتمه نیافت. سازمان بازرسی کل کشور وابسته به قوه قضائیه رژیم اعلام نمود که افراد بازنشسته بنا به قوانین موجود نمی توانند کاندید پست و مقامی شوند. در حالیکه در حال حاضر بیش از 11 نفر از روسای فدراسیون های مختلف ورزشی را پاسداران بازنشسته ای تشکیل می دهند که از حمایت همه جانبه دولت برخوردارند و مجوز کار آنها توسط دولت صادر شده است!. علیرغم تهدیدهای جدی فیفا هنوز خط و نشان کشیدنهای وزیر ورزش رژیم ادامه دارد و آخرین خبر آنکه عباسی وزیر ورزش اعلام داشته که کفاشیان تنها دوماه می تواند در مسند ریاست فدراسیون فوتبال باقی بماند و طی این مدت باید انتخابات مجمع برای انتخاب رییس جدید فدراسیون فوتبال تجدید شود!. حال اگر به کارنامه کفاشیان نگاهی اجمالی بیندازیم از اینهمه اصرار تمامی ارگانهای قدرت از قوه قضائیه تا مجریه برای برکناری کفاشیان متعجب شده و بخوبی در می یابیم که تا کجا رژیم حاضر حتی قدرت تحمل و هضم و جذب افراد وابسته به خود را ندارد. علی کفاشیان در طی سالهای 55 تا 59 قهرمان دومیدانی در رشته های 110 متر و 400 متر با مانع بوده است. او لیسانس خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه بهشتی اخذ نموده و برای ادامه تحصیل به هلند رفته و در رشته تجارت بین المللی از دانشگاه ماستریخت موفق به اخذ مدرک فوق لیسانس گردیده است. او در بازگشت به ایران بمدت 17 سال در دو مقطع رئیس فدراسیون دومیدانی بوده و از مناصب دیگر او می توان معاون ورزشی و امور اداری سازمان تربیت بدنی و دبیرکل کمیته ملی المپیک رژِیم یاد کرد. تنها موردی که در کارنامه او بچشم نمی خورد همانا عنوان"پاسدار" و "سردارسپاه" می باشد. حال چنین فردی که بمدت سی سال بطور مداوم در مصدر امور بوده امروز "غیرخودی" خوانده می شود و کلیت رژِیم حاضر برای حذف او بقیمت تعلیق عضویت در فیفا بسیج شده است. حال می توان دریافت که رژیم سراپا غرق در فساد حاضر تا کجا قدرت تحمل و هضم و جذب افراد وابسته به خود را دارد!. آیا رژیمی که آستانه تحملش حتی در حد انتخاب یک رئیس فدراسیون فوتبال پائین است از توان رفرم و استحاله و ... آنهم در امور سیاسی برخوردار است؟ آیا برخورد با قضیه کفاشیان نباید آینه تمام نمائی از آستانه تحمل رژیم در جذب و دفع نیروهائی باشد که کارنامه شان چیزی جز کارگزاری برای این رژیم دیده نمی شود؟. برخورد با انتخاب کفاشیان گویای این واقعیت است که اوباش پاسدار حتی از توان چشم پوشی از منصب ریاست فدراسیون فوتبال هم برخوردار نیستند. درگیریها و کش و قوسهای ناشی از انتخاب رئیس فدراسیون فوتبال در ایران گویای این واقعیت سترگ است که رژیم کنونی در ایران فاقد هرگونه توان رفرم و استحاله پذیری بوده و "انتخاب" و احترام به حق رای مردم تنها در سرنگونی تمام عیار آن مقدور می باشد. انتخابات در این رژیم اگر از توان تغییری برخوردار بود مسلما بکلی تعطیل می گشت. پس دل بستن به هرگونه انتخاب در این رژیم سرابی بیش برای فریب افکار عمومی جهان نیست. باید تمامی کسانی که به این توهم دامن می زنند بعنوان خائن به عالیترین منافع ملی ایرانیان یعنی استقلال و آزادی ایران زمین که در قدم اول از سرنگونی تمام عیار رژیم حاضر می گذرد به مردم ایران و جهانیان معرفی کرد.